Έναν αιώνα πίσω: «… για του Πάγκαλου τα γούστα…»

Πέμπτη 25 Ιουνίου 1925: Ένοπλοι στρατιώτες επί της οδού Μητροπόλεως 3
(Θέατρο Διονύσια), στο Σύνταγμα.

Η 100ετηρίς επέτειος ενός στρατιωτικού κινήματος, που εξελίχθηκε σε μία βραχύβια δικτατορία οπερετικού τύπου!

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Σήμερα οι περισσότεροι θεωρούμε από αδιανόητη έως αδύνατη μία δυναμική παρέμβαση των στρατιωτικών αρχηγών του τόπου στα πολιτικά μας πράγματα. Ωστόσο, έναν ακριβώς αιώνα πίσω η Ελλάδα μαστιζόταν από μία σειρά στρατιωτικών κινημάτων, που τα περισσότερα είχαν τον χαρακτήρα παρέμβασης υπέρ μίας πολιτικής παράταξης, ή εκδηλώνονταν με στόχο την «προστασία» της μορφής του Πολιτεύματος. Πάντως, υπήρξαν και τουλάχιστον δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια του Μεσοπόλεμου, που το επιβληθέν πραξικόπημα εξελίχθηκε σε κανονική δικτατορία, με πιο χαρακτηριστικό το καθεστώς της «4^ης Αυγούστου» (1936 – 1941) υπό τον Ιωάννη Μεταξά.

Τα Ερπετά…

Charles Sobhraj & Marie-Andree Leclerc (1975)

(Του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Δύο σχεδόν παράλληλες ιστορίες στυγνής εγκληματικής δράσης…

Ως «Κατά συρροή δολοφόνος» (στα Αγγλικά: Serial Killer) συχνά περιγράφεται ένα άτομο που διαπράττει επαναλαμβανόμενες (και ιδίου «μοτίβου») εγκληματικές πράξεις (κυρίως φόνους) δίχως την παραμικρή συστολή, με ένα κίνητρο που δείχνει δυσανάλογο προς τη βαρύτητα των πράξεών του. Τον Απρίλιο του 2021 η τηλεοπτική συνδρομητική πλατφόρμα Netflix σε συνεργασία με το Βρετανικό Δίκτυο BBC One, παρουσίασαν μία δραματική σειρά με τίτλο The Serpent (Το Φίδι) που είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Σε ένδειξη σεβασμού για τη μνήμη των θυμάτων αυτής της απίστευτης ιστορίας, οι διάλογοι του έργου είναι αποκλειστικά μυθοπλαστικοί. Ας δούμε όμως, περί τίνος πρόκειται…

Τετενές και Καραμουρτζούνης: Οι αμφιλεγόμενοι!

 

Ο (απολαυστικός ως "Μαυρογυαλούρος")
ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας.

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Υπάρχουν κάποια επώνυμα, που είτε από συγκυρία είτε δικαιολογημένα, έχουν αποκτήσει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα στο δημόσιο λόγο και η εκφορά τους συνδυάζεται συχνά με μία διάθεση κυνικού αστεϊσμού. Όσο πιο αμφιλεγόμενος μείνει κάποιος, με τη δράση και τα έργα του στο συνολικό θυμικό, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να μνημονεύεται (όχι πάντα ευχάριστα) από τις επόμενες γενιές. Ας ασχοληθούμε με δύο από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπων αυτής της κατηγορίας.