22 Αυγούστου 1922: Η μάχη στη Μικρασία έχει κριθεί!

Εφημερίδα Έθνος, φύλλο της 22.8.1922

Η δραματική κορύφωση της ήττας του ελληνικού στρατού…

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Σαν σήμερα, στις 22 Αυγούστου του 1922 ο ελληνισμός βίωσε μία από τις τραγικότερες εμπειρίες της σύγχρονης ιστορίας του. Η εκστρατεία του ελληνικού στρατού προς την Άγκυρα, όπου έδρευε το επιτελείο του μεγάλου αντιπάλου, Μουσταφά Κεμάλ Πασά, είχε τερματιστεί με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Έπειτα από την αποτυχία του προηγουμένου καλοκαιριού στην πολύνεκρη μάχη του Σαγγάριου, τα ελληνικά τμήματα ήταν καθηλωμένα επί ένα έτος στις γραμμές αμύνης (επί του άξονα Εσκί Σεχίρ – Αφιόν Καραχισάρ) και ανέμεναν στωικά το… μοιραίο. Οι Έλληνες μαχητές είχαν εξαντλήσει κάθε όριο αντοχής και υπομονής. Πτωχά σιτισμένοι, με πεσμένο το ηθικό από την πολύμηνη παραμονή μέσα σε εχθρικό έδαφος, με ελάχιστη ενημέρωση για το τι μέλλει γενέσθαι, αναρωτιούνταν πότε και πως θα έληγε η εκκρεμότητα.

Σαν σήμερα: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ 

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Σαν σήμερα, την Τετάρτη 14 Αυγούστου του 1974 -δηλαδή ακριβώς μισό αιώνα πριν- η Τουρκία εξαπόλυσε στην Κύπρο το δεύτερο μέρος του κατακτητικού της σχεδίου για την κατάληψη του βόρειου-ανατολικού τμήματος του νησιού. Το σχέδιο αποκλήθηκε «Αττίλας 2» και στόχευε στην στρατιωτική διείσδυση εντός των ορίων που η τουρκική κυβέρνηση είχε η ίδια καθορίσει, προκειμένου να διασφαλίσει –όπως υποστήριξε- τα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας (περίπου 110.000 ανθρώπων) της νήσου. Σημειωτέο ότι με αφορμή (και πρόσχημα) το προδοτικό πραξικόπημα της Κυπριακής Εθνοφρουράς σε βάρος του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974) είχε εκδηλωθεί -στις 20 Ιουλίου- η τουρκική εισβολή στη βόρεια ακτή της Κύπρου. Την επιχείρηση αυτή των πολύ  ισχυρών τουρκικών αποβατικών δυνάμεων δε στάθηκε δυνατό να αντιμετωπίσει η Κυπριακή πλευρά, ενώ στον αντίποδα, χαλαρή και καθυστερημένη υπήρξε η αντίδραση της ελληνικής «χούντας». Η Τουρκία, μέσα σε μόλις δύο-τρία 24ωρα είχε καταφέρει τον πρώτο της στόχο, που ήταν η δημιουργία ενός ασφαλούς προγεφυρώματος στην Κυρήνεια. Κάτι το οποίο εν-συνεχεία θα έπαιζε τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην όλη εξέλιξη (αλλά και την οριστική έκβαση) της τόσο δραματικής εκείνης κατάστασης.