"Εις την ποινήν του θανάτου!"

 

Σαν σήμερα πριν από μισόν αιώνα: Η "Νέμεσις" της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας!

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Στις 24 Αυγούστου του 1975 (ακριβώς 13 μήνες μετά από την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος) το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών με πρόεδρο τον (μετέπειτα βουλευτή) Ιωάννη Ντεγιάννη, εκδίδει την απόφασή του στη δίκη των πρωταιτίων του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 (αριστερά). 

Έναν αιώνα πίσω: «… για του Πάγκαλου τα γούστα…»

Πέμπτη 25 Ιουνίου 1925: Ένοπλοι στρατιώτες επί της οδού Μητροπόλεως 3
(Θέατρο Διονύσια), στο Σύνταγμα.

Η 100ετηρίς επέτειος ενός στρατιωτικού κινήματος, που εξελίχθηκε σε μία βραχύβια δικτατορία οπερετικού τύπου!

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Σήμερα οι περισσότεροι θεωρούμε από αδιανόητη έως αδύνατη μία δυναμική παρέμβαση των στρατιωτικών αρχηγών του τόπου στα πολιτικά μας πράγματα. Ωστόσο, έναν ακριβώς αιώνα πίσω η Ελλάδα μαστιζόταν από μία σειρά στρατιωτικών κινημάτων, που τα περισσότερα είχαν τον χαρακτήρα παρέμβασης υπέρ μίας πολιτικής παράταξης, ή εκδηλώνονταν με στόχο την «προστασία» της μορφής του Πολιτεύματος. Πάντως, υπήρξαν και τουλάχιστον δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια του Μεσοπόλεμου, που το επιβληθέν πραξικόπημα εξελίχθηκε σε κανονική δικτατορία, με πιο χαρακτηριστικό το καθεστώς της «4^ης Αυγούστου» (1936 – 1941) υπό τον Ιωάννη Μεταξά.

Τα Ερπετά…

Charles Sobhraj & Marie-Andree Leclerc (1975)

(Του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Δύο σχεδόν παράλληλες ιστορίες στυγνής εγκληματικής δράσης…

Ως «Κατά συρροή δολοφόνος» (στα Αγγλικά: Serial Killer) συχνά περιγράφεται ένα άτομο που διαπράττει επαναλαμβανόμενες (και ιδίου «μοτίβου») εγκληματικές πράξεις (κυρίως φόνους) δίχως την παραμικρή συστολή, με ένα κίνητρο που δείχνει δυσανάλογο προς τη βαρύτητα των πράξεών του. Τον Απρίλιο του 2021 η τηλεοπτική συνδρομητική πλατφόρμα Netflix σε συνεργασία με το Βρετανικό Δίκτυο BBC One, παρουσίασαν μία δραματική σειρά με τίτλο The Serpent (Το Φίδι) που είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Σε ένδειξη σεβασμού για τη μνήμη των θυμάτων αυτής της απίστευτης ιστορίας, οι διάλογοι του έργου είναι αποκλειστικά μυθοπλαστικοί. Ας δούμε όμως, περί τίνος πρόκειται…

Τετενές και Καραμουρτζούνης: Οι αμφιλεγόμενοι!

 

Ο (απολαυστικός ως "Μαυρογυαλούρος")
ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας.

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Υπάρχουν κάποια επώνυμα, που είτε από συγκυρία είτε δικαιολογημένα, έχουν αποκτήσει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα στο δημόσιο λόγο και η εκφορά τους συνδυάζεται συχνά με μία διάθεση κυνικού αστεϊσμού. Όσο πιο αμφιλεγόμενος μείνει κάποιος, με τη δράση και τα έργα του στο συνολικό θυμικό, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να μνημονεύεται (όχι πάντα ευχάριστα) από τις επόμενες γενιές. Ας ασχοληθούμε με δύο από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπων αυτής της κατηγορίας.

Κουρδική… «Βάρκιζα»: Ιστορικό κάλεσμα Οτσαλάν για ειρήνευση!

 

(Του Νίκου Δ. - Θ. Νικολαΐδη)

Πριν μόλις λίγες ώρες γνωστοποιήθηκε μέσα στην Τουρκική Βουλή, το πολύ-αναμενόμενο κάλεσμα του φυλακισμένου από το Φεβρουάριο 1999 ηγέτη του Κουρδικού «Εργατικού Κόμματος», Αμπντουλάχ Οτσαλάν (ΕΓΣ «Άπο») προς τους μαχητές του επαναστατικού στρατού του PKK να εγκαταλείψουν τον ένοπλο αγώνα και να συνεισφέρουν, από κοινού με την τουρκική κυβέρνηση στην οριστική ειρήνευση των νοτιοανατολικών περιοχών της χώρας, οι οποίες κατοικούνται από συμπαγείς Κουρδικούς πληθυσμούς.

Προδιαγεγραμμένη εξέλιξη.

Ήδη από λίγους μήνες πριν, η δήλωση του (παλαιότερα άκαμπτου στο ζήτημα των Κούρδων), αρχηγού του Εθνικιστικού Κόμματος της Τουρκίας και εταίρου στην κυβέρνηση, Μπαχτσελί, πως «ο Οτσαλάν θα μπορούσε να αποφυλακιστεί, με την προϋπόθεση ότι θα πείσει τους πρώην μαχητές του να καταθέσουν τα όπλα», πέρα από την γενική έκπληξη που προκάλεσε, έχει προετοιμάσει το κλίμα στη γείτονα, για έναν ιστορικό συμβιβασμό. 

Σαν σήμερα: Επί ποδός πολέμου!

 

(Πηγή: corfupress.gr)

Όταν Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν ένα βήμα πριν τη σύρραξη!

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Μπιλ Κλίντον (Ιανουάριος 1996):«Νόμιζα ότι οι βοηθοί μου αστειεύονταν όταν έλεγαν ότι η Τουρκία και η Ελλάδα θα εμπλακούν σε πόλεμο για βραχονησίδες στις οποίες δεν ζουν παρά μόνο πρόβατα».

«Κρίση στα Ίμια» ονομάζεται εμφατικά η έντονη αντιπαράθεση που ξέσπασε τον Ιανουάριο του 1996 μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, έχοντας αφορμή την αμφισβήτηση από την δεύτερη, του καθεστώτος κυριαρχίας υπέρ της πρώτης που ίσχυε στην περιοχή των βραχονησίδων του Αιγαίου Πελάγους, με βάσει την παλαιότερη (1932) Ιταλο-τουρκική σύμβαση. Κατά τη διάρκεια των 7 ημερών που διήρκεσε η κρίση, το ενδεχόμενο κήρυξης ενός πολέμου μεταξύ των δύο χωρών υπήρξε πολύ πιθανό και αποφεύχθηκε χάρις στην παρέμβαση του ΝΑΤΟ αλλά κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε όλη τη διάρκεια της κρίσης αναδείχθηκε η δυσπιστία του τότε Έλληνα πρωθυπουργού (ο Κώστας Σημίτης μόλις είχε αναλάβει την εξουσία) προς την ηγεσία κρατικών υπηρεσιών και ειδικότερα των ενόπλων δυνάμεων, με χαρακτηριστική τη μετέπειτα δήλωσή του πως «οι ένοπλες δυνάμεις έφταιξαν και θα πληρώσουν». Επίσης, η φράση του «θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών» που μάλιστα ειπώθηκε εντός της Ελληνικής Βουλής, από πολλούς ερμηνεύτηκε ως ταπεινωτική για τη χώρα. Αργότερα ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑ ναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης επιχείρησε να απαντήσει στις αιτιάσεις εναντίον του, εκδίδοντας ένα πόνημα με θέμα τη διαχείριση κρίσεων.

Ο «ματωμένος» Δεκέμβρης του 1944

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Κάθε Δεκέμβριο η σκέψη μου πλανιέται σε εκείνο το ολέθριο «κίνημα των Αριστερών»[*] με στόχο την κατάληψη της εξουσίας, που φέτος συμπληρώθηκαν 80 ακριβώς έτη από το ξέσπασμά του. Με το ψύχραιμο βλέμμα ενός μελετητή της ιστορίας και τόσα χρονιά μετά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα σχετικά με τους λόγους που ο λαός της Αθήνας βίωσε μία ακόμη τραγωδία εφάμιλλη εκείνων της Κατοχής, μόλις δύο μήνες μετά την Απελευθέρωσή του (12 Οκτωβρίου ’44) από τα ναζιστικά στρατεύματα.

[*]σύμφωνα με μία χαρακτηριστική έκφραση του πατέρα μου Δημήτρη Νικολαΐδη (1927-1990) ο οποίος είχε ζήσει τις δραματικές αυτές στιγμές της νεώτερης ιστορίας μας, ως ένας 17χρονος, ορφανός από πατέρα. Μάλιστα λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του όταν δίχως λόγο (ο ίδιος ήταν αμέτοχος στα γεγονότα) τον πολυβόλησε ένα βρετανικό αεροπλάνο ενώ προχωρούσε αμέριμνος επί της Ιεράς Οδού, στο ύψος της Γεωπονικής Σχολής. Στη φωτογραφία διακρίνεται (αριστερά) να βαδίζει μαζί με έναν φίλο του στην Οδό Σταδίου (1944). Φορούν τις στολές εξόδου του Ορφανοτροφείου Χατζηκώνστα.

Ιστορικό πλαίσιο

Βρισκόμαστε στο τελευταίο πια στάδιο της ανθρωποσφαγής του Β’ Π.Π. που είχε αρχίσει, τυπικά στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1939, όταν η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο στη ναζιστική Γερμανία, με αφορμή τις συμμαχικές τους υποχρεώσεις προς την Πολωνία. 

Δεκέμβριος 1975: Πως γεννήθηκε η «Ε.Ο. 17Ν»

Τον Ιούλιο του 1974 η λεγόμενη «χούντα των συνταγματαρχών» που είχε καταδυναστεύσει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού (εξαιρουμένων των οργάνων της και ελαχίστων υποστηρικτών) κατάρρευσε σα «χάρτινος πύργος» λόγω της εμπλοκής της στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας (1960-1977). Η Τουρκική εισβολή που ακολούθησε στο νησί (20.7.1974) υπό την ανοχή (αν όχι με τις «ευλογίες») των Η.Π.Α και του Ν.Α.Τ.Ο. αλλά και με «μουδιασμένη» αποδοχή των περισσότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, δίνει τη «χαριστική βολή» στο τυραννικό καθεστώς του «αφανούς δικτάτορα» Δημήτρη Ιωαννίδη (25.11.1973 – 23.7.1974), πρώην επικεφαλής της πανίσχυρης Ε.Σ.Α. Οι στρατιωτικοί, δηλώνοντας αδυναμία να φέρουν σε πέρας έναν ολοκληρωτικό πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας, καλούν τους παλαιούς πολιτικούς (που οι ίδιοι είχαν εκδιώξει, στις 21.4.1967 ως «φαύλους») σε σύσκεψη, παραδίδοντάς τους την εξουσία τις βραδινές ώρες της 23^ης Ιουλίου. Τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας (24.7.74) ο αυτοεξόριστος στο Παρίσι από το 1963, πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής φτάνει αεροπορικώς στην Αθήνα και αναλαμβάνει πρόεδρος μίας (προσωρινής) Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας. Σημειώνεται ότι ο Σερραίος πολιτικός ορκίστηκε σε τελετή μέσα στη Μητρόπολη, υπό τη σκέπη του διορισμένου από τη χούντα «προέδρου της δημοκρατίας» στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Σεραφείμ.

Ένοπλες επεμβάσεις «συμμάχων» στην Ελλάδα.

(Του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Ο Δεκέμβριος είναι ένας μήνας διαχρονικά ταυτισμένος με μία σειρά από δραματικά γεγονότα που «σημάδεψαν» αποφασιστικά την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας.  Από τον «ματωμένο» Δεκέμβρη του 1944 στην πρωτεύουσα (που θεωρείται σαν το προανάκρουσμα του εμφυλίου πολέμου 1946-1949) έως τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια το Δεκέμβριο του 2008 (που πυροδότησε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις για πολλές ημέρες, απειλώντας μέχρι και… ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος) η σκέψη όλων μας αυτές τις ημέρες αναζητεί τις αιτίες οι οποίες προκαλούν τέτοιας έκτασης συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Η χώρα μας είναι μικρή, με εμφανή την υστέρηση σε σχέση με τις ισχυρές (οικονομικά και πολιτικά) χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως στον αντίποδα διαθέτει μία γεωγραφική θέση που την καθιστά αρκετά σημαντική για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Στη φωτογραφία: Μαχητές του ΕΛΑΣ ταμπουρωμένοι σε δρόμο της Αθήνας το Δεκέμβριο του 1944. Φορούν γερμανικές χλαίνες και κράνη (φωτογραφία: Dmitri Kessel)

22 Αυγούστου 1922: Η μάχη στη Μικρασία έχει κριθεί!

Εφημερίδα Έθνος, φύλλο της 22.8.1922

Η δραματική κορύφωση της ήττας του ελληνικού στρατού…

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Σαν σήμερα, στις 22 Αυγούστου του 1922 ο ελληνισμός βίωσε μία από τις τραγικότερες εμπειρίες της σύγχρονης ιστορίας του. Η εκστρατεία του ελληνικού στρατού προς την Άγκυρα, όπου έδρευε το επιτελείο του μεγάλου αντιπάλου, Μουσταφά Κεμάλ Πασά, είχε τερματιστεί με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Έπειτα από την αποτυχία του προηγουμένου καλοκαιριού στην πολύνεκρη μάχη του Σαγγάριου, τα ελληνικά τμήματα ήταν καθηλωμένα επί ένα έτος στις γραμμές αμύνης (επί του άξονα Εσκί Σεχίρ – Αφιόν Καραχισάρ) και ανέμεναν στωικά το… μοιραίο. Οι Έλληνες μαχητές είχαν εξαντλήσει κάθε όριο αντοχής και υπομονής. Πτωχά σιτισμένοι, με πεσμένο το ηθικό από την πολύμηνη παραμονή μέσα σε εχθρικό έδαφος, με ελάχιστη ενημέρωση για το τι μέλλει γενέσθαι, αναρωτιούνταν πότε και πως θα έληγε η εκκρεμότητα.